برای سال‌ها استراتژی کلاسیک «۶۰/۴۰» که بر مبنای اختصاص ۶۰ درصد سرمایه به سهام و ۴۰ درصد به اوراق قرضه بود، به‌عنوان الگوی غالب مدیریت پرتفوی شناخته می‌شد. منطق این مدل ساده بود؛ هنگامی که بازار سهام افت می‌کرد، اوراق می‌توانستند نقش متعادل‌کننده را ایفا کنند و بالعکس. با این حال، تغییر ماهیت بازارها در سال‌های اخیر و حرکت هم‌جهت سهام و اوراق در دوره‌های بحرانی باعث شده این استراتژی کارایی گذشته را نداشته باشد و مدل‌های جدیدتری جایگزین آن شوند.