در شرایطی که اقتصاد ایران با تورم مزمن، نوسانات ارزی و رکود تولید روبه‌رو است، شاخص‌های سنتی مانند سود خالص و رشد فروش، معیار دقیقی از سلامت بنگاه‌ها محسوب نمی‌شوند. در چنین شرایطی، جریان نقدی واقعی حاصل از فعالیت‌های اصلی شرکت‌ها به شاخصی کلیدی برای سنجش پایداری مالی تبدیل شده است. یکی از مهم‌ترین معیارها، نسبت جریان نقد عملیاتی به بدهی جاری است که نشان می‌دهد شرکت تا چه اندازه می‌تواند از محل فعالیت‌های اصلی خود تعهدات کوتاه‌مدت مالی را پوشش دهد. میانگین این نسبت از ۰.۹۶ در سال ۱۳۹۹ به ۰.۴۵ در سال ۱۴۰۳ کاهش یافته و به‌طور خلاصه، توان نقدینگی واقعی پنج صنعت بزرگ کشور تقریبا نصف شده است.